ఇలాంటిది కూడా విజయం అనుకోవడం ఎంత అవివేకమో అర్ధం చేసుకోవచ్చు. ఎప్పుడు పక్కవాడు పడిపోతే మనం ముందుకు వెళ్ళిపోదాం అనుకునే రోజు ప్రారంభం అయ్యిందో అప్పటి నుండి సంస్కారం మంటగలిసి పోతూనే ఉంది. అందుకే రోజురోజుకు లోకంలో ఒకరిమీద ఒకరికి నమ్మకాలు సడలిపోతున్నాయి. దీనితో ఎక్కడ చూసినా అభద్రతా భావన, ఒంటరి తనం, నిరుత్సాహం, నిస్పృహలు తాండవిస్తున్నాయి. అందుకే దేశంలో ఇంత యువత ఉన్నప్పటికీ కేవలం సాధించాల్సిన దూరం మాత్రం కాస్త కూడా తగ్గటం లేదు. ఎక్కడో ఎవరికి నష్టం వాటిల్లినా కూడా అదేదో మన శత్రువుకు జరిగినట్టు పండగ చేసుకునే మానసిక రుగ్మతలతో ఉన్నది నేటి సమాజం. అందుకే కరోనా సమయంలో కూడా విలయతాండవం చేయదలచిన వారికి కొందరు అండగా ఉండగలిగారు.
ఒకడు పడిపోతే చేతిని అందించే స్వచ్ఛమైన మనసు ఇంకా ఎక్కడైనా బ్రతికే ఉందా, ఉంటె దానిని అడుగు స్వేచ్ఛ అంటే చెప్పేస్తుంది. అలా కాకుండా దేనికో ఒకదానికి బానిసవై ఎప్పుడు ఎదుటివారిపై ఏడ్చే వాళ్ళు పెద్దగా దేశానికి కాదుకదా, కనీసం వాళ్ళ కుటుంబాలకు కూడా పనికిరారు అనేది చరిత్ర ఎప్పుడో చెప్పేసింది. ఇదంతా కొన్ని ధర్మగ్రంధాలలో ఉన్నప్పటికీ వాటిని కూడా కధల పుస్తకాలతో పోల్చేసి, పట్టించుకోలేని స్థితిలో ఉండిపోతుంది ఈ గుడ్డి అని నటిస్తున్న సమాజం. దానిలో ముందు మార్పులు వస్తే ప్రపంచ శాంతి లాంటి అత్యున్నత లక్ష్యాలు కూడా సులభతరం అవుతాయి. లేదంటే స్వేచ్ఛ అనే చిన్నది కూడా పొందలేక బానిసలుగానే బ్రతికేయాల్సి ఉంటుంది.
