మనది మామూలు దేశం కాదు. ఇక్కడ వీధికో భాష, వాడకో యాస రాజ్యమేలుతుంటాయి. సౌత్‌లో తెలుగు, తమిళం, కన్నడ, మలయాళం లాంటి భాషా సౌందర్యాలు ఒక ఎత్తు అయితే, దేశం నలుమూలలా ఉన్న వందలకొద్దీ భాషల సందడి మరో ఎత్తు. పక్క రాష్ట్రంలో అడుగుపెడితే మన మాటలకు అక్కడ వాల్యూ ఉండదు, వాళ్ల స్లాంగ్ మనకు వెంటనే ఎక్కదు. మన భాష తెలిసినోడు దొరికితే ఓకే, లేదంటే సైగల భాషతోనే నెట్టుకురావాలి. ఇక నార్త్ ఇండియా వెళ్తే హిందీ తప్ప వేరే ఆప్షన్ కనిపించదు. ఇన్ని భాషల మధ్య ఉన్న గ్యాప్‌ను పూడ్చడం ఎవరివల్ల అవుతుంది. ఒక మామూలు మనిషి ఎన్ని భాషలు నేర్చుకోగలడు, ఎన్నింటిలో టాప్ లేపగలడు అనేది ఆలోచిస్తేనే తల తిరుగుతుంది.
ఇంకో మేటర్ ఏంటంటే, కొత్త భాష నేర్చుకునేటప్పుడు తప్పులు రావడం వెరీ కామన్. కానీ మన దగ్గర ఎంకరేజ్‌మెంట్ దొరకడం అటుంచి, వెటకారపు కామెంట్లతోనే స్వాగతం పలుకుతారు. ఇది కొత్తగా ఏదైనా నేర్చుకోవాలనుకునే వాళ్ల ఉత్సాహాన్ని నీరుగార్చడమే. ఈ లాంగ్వేజ్ చిక్కుముడుల మధ్య, ఇంగ్లీష్ ఓ గ్లోబల్ కనెక్టర్‌లా, ఓ కమ్యూనికేషన్ బ్రిడ్జిలా సూపర్ సెట్ అయింది. ఇది ఫ్యాక్ట్, ఒప్పుకోవాల్సిందే. ఒకప్పుడు బ్రిటిష్ వాళ్లు కూడా మన ఈ భాషా వైవిధ్యాన్నే అస్త్రంగా వాడుకుని 'డివైడ్ అండ్ రూల్' పాలిటిక్స్ నడిపారన్నది హిస్టరీ చెబుతున్న నిజం.
ఇప్పుడున్న పరిస్థితుల్లో ఒకే భాషను అందరిపై రుద్దే ప్రయత్నం కంటే, మన ఎడ్యుకేషన్ సిస్టమ్‌లో ఓ స్మార్ట్ అప్‌గ్రేడ్ తీసుకురావాలి. ప్రతి స్టూడెంట్ మాతృభాషలో మాస్టర్ అవ్వడంతో పాటు, కనీసం మరో రెండు మూడు భాషలపై పట్టు సాధించేలా ప్రోత్సహించాలి. ఈ మల్టీ-లాంగ్వేజ్ స్కిల్ వాళ్ల కెరీర్‌ను నెక్స్ట్ లెవల్‌కు తీసుకెళ్లడమే కాదు, దేశ సమైక్యతకు, అభివృద్ధికి కూడా బూస్ట్ ఇస్తుంది. భాష అంటే కేవలం మాటలు మార్చుకోవడమే కాదు, అది మన ఐక్యతకు, మన ప్రగతికి ఫౌండేషన్ లాంటిది.
క్లిక్ చేసి ఇండియాహెరాల్డ్ వాట్సాప్ చానెల్·ను ఫాలో అవ్వండి