నక్సలైట్ల పరిస్థితిని గమనిస్తే, లొంగిపోవడం తప్ప వేరే ఆసరా లేనట్లు కనిపిస్తుందా అనే ప్రశ్న చాలా క్లిష్టమైనది. ఈ విషయాన్ని విశ్లేషించాలంటే, వారి ఉద్యమం యొక్క మూలాలు, ప్రస్తుత పరిస్థితులు, ప్రభుత్వ వైఖరి, సమాజం దృక్కోణం వంటి అంశాలను పరిగణనలోకి తీసుకోవాలి. నక్సలైట్లు గత ఏడు దశాబ్దాలుగా భారతదేశంలోని అటవీ ప్రాంతాల్లో, గిరిజన జిల్లాల్లో తమ ఆదర్శాల కోసం పోరాటం చేస్తున్నారు. వారి ప్రధాన లక్ష్యం సామాజిక అసమానతలను తొలగించి, భూస్వామ్య వ్యవస్థను రూపుమాపడం. కానీ, ఈ పోరాటం సమయంతోపాటు బలహీనపడుతూ వచ్చింది. దీనికి కారణాలు ఏమిటి? వీటిని ఒక్కొక్కటిగా చూద్దాం.
మొదటగా, ప్రభుత్వం నక్సలిజాన్ని అణచివేయడానికి గట్టి చర్యలు తీసుకుంటోంది. భద్రతా బలగాలు, ఆధునిక ఆయుధాలు, డ్రోన్ టెక్నాలజీ వంటివి వాడుతూ వారి కదలికలను కట్టడి చేస్తున్నాయి. గత కొన్నేళ్లలో జరిగిన ఎన్‌కౌంటర్లలో వందలాది నక్సలైట్లు మరణించారు. ఈ ఒత్తిడి వల్ల వారి సంఖ్య తగ్గడమే కాక, కొత్తగా చేరేవారి ఉత్సాహం కూడా సన్నగిల్లింది. ఇది వారికి పెద్ద దెబ్బ. అంతేకాదు, అడవుల్లో ఆహారం, నీరు, ఆశ్రయం లాంటి ప్రాథమిక అవసరాలు తీర్చుకోవడం కూడా కష్టతరంగా మారింది. ఈ పరిస్థితుల్లో పోరాటం కొనసాగించడం దాదాపు అసాధ్యం.
రెండవ అంశం సామాజిక మద్దతు. ఒకప్పుడు గిరిజనులు, పేద రైతులు నక్సలైట్లకు బలమైన స్థావరంగా ఉండేవారు. కానీ, ఇప్పుడు ప్రభుత్వం అభివృద్ధి పథకాల ద్వారా గ్రామాల్లో రోడ్లు, విద్యుత్, విద్య వంటివి అందిస్తోంది. దీంతో స్థానికులు హింసాత్మక పోరాటం కంటే శాంతియుత జీవనాన్ని ఎంచుకుంటున్నారు. నక్సలైట్లు తమ పోరాటంలో హింసను ఎక్కువగా ఉపయోగించడం కూడా ప్రజలను దూరం చేసింది. ఈ నేపథ్యంలో వారి ఉద్యమం ఒంటరిగా మిగిలిపోయింది.
అయితే, లొంగిపోవడం మాత్రమే దారి అని చెప్పడం సరికాదు. కొందరు నక్సలైట్లు ఇప్పటికీ తమ ఆదర్శాలను వదులుకోవడానికి ఇష్టపడరు. వారికి ప్రభుత్వం రాయితీలు, పునరావాస కార్యక్రమాలు అందిస్తున్నప్పటికీ, అవి సరిపోవని భావిస్తారు. కానీ, వాస్తవంగా చూస్తే, ఈ ఒత్తిడి, మద్దతు లేకపోవడం వంటివి వారిని దిక్కుతోచని స్థితిలోకి నెట్టాయి. దీంతో, లొంగిపోవడం ఒక ప్రాక్టికల్ ఎంపికగా కనిపిస్తుంది. మొత్తంగా, పరిస్థితులు వారికి అనుకూలంగా లేనప్పుడు, పోరాటం కంటే జీవనం కోసం ఆలోచించడం తప్పనిసరి అవుతుంది.
క్లిక్ చేసి ఇండియాహెరాల్డ్ వాట్సాప్ చానెల్·ను ఫాలో అవ్వండి